Twój koszyk
Nie masz żadnych produktów w koszyku
Rejestracja

Zaloguj się

Product was successfully added to your shopping cart.

5

Product was successfully added to your compare list.

5

Product was successfully added to your wishlist.

5

Destylarnie

Prezentujemy szczegółowe opisy szkockich destylarni. Nasza baza jest stopniowo uzupełniana o kolejne zakłady produkcyjne. Zapraszamy do lektury.

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

Aberfeldy

Aberfeldy (gael. Obar Phelalaidh) to niewielkie miasteczko w centralnej części Highland. Od końca XIX wieku związane jest z firmą Dewar, która w 1896 roku ulokowała w nim swoją gorzelnię produkującą destylaty wykorzystywane w produkcji blendów. W latach 70. destylarnia w Aberfeldy przeszła modernizację. Obecnie działa w niej jedna stalowa kadź zacierna i 8 drewnianych kadzi fermentacyjnych, zaś sama destylacja następuje w czterech alembikach kotłowych. W 2000 roku otwarto w dawnej słodowni (z zachowanymi oryginalnymi podłogami do słodowania jęczmienia) centrum turystyczne przyjmujące corocznie około 30 000 gości z całego świata.

Ardbeg

Destylarnia Ardbeg została założona w 1815 roku na wyspie Islay przez Johna MacDougalla.Wytwórnia cieszyła się sporym powodzeniem, choć od samego początku jej produkty były silnie torfowe i dymne. Już w latach 30. XIX wieku produkowała około 1200 litrów destylatu tygodniowo, zaś w 1887 roku ustanowiła rekord produkcji wynoszący 1,1 mln litrów alkoholu.XX wiek nie był już tak pomyślny, jednak firma nieprzerwanie działała aż do końca lat 70. W kolejnych latach, w związku z częstymi zmianami właścicieli, zakład przeżywał poważne trudności. Od 1997 działa już nieprzerwanie osiągając liczne sukcesy, z których dwa są szczególnie ważne – nadanie 10-letniej whisky Ardbeg tytułu whisky of the year w latach 2008 i 2009.Obecnie w zakładzie funkcjonuje kadź zacierna ze stali nierdzewnej, 6 kadzi fermentacyjnych z sosny oregońskiej i 2 alembiki. Ozdobą zakładu jest młyn Boby (z 1921 roku), służący do mielenia jęczmienia słodowego. Whisky z reguły dojrzewa w beczkach po bourbonie z dębu amerykańskiego, edycje specjalne także w beczkach po sherry. Do produkcji wykorzystywana jest bardzo miękka woda pochodząca z Loch Uigeadail. Destylarnia posiada także bardzo klimatyczne centrum dla zwiedzających, stworzone w dawnym składzie słodu.

Ardmore

Destylarnia Ardmore to destylarnia szkockiej whisky single malt, zlokalizowana w miejscowości Kennethmont w Aberdeenshire. Odróżnia się od swoich sąsiadów produkcją torfowego destylatu o zawartości 12-14 ppm fenoli w słodzie.

Ardnamurchan

Destylarnia znajduje się w bajecznym miejscu, na wulkanicznym półwyspie Ardnamurchan w północno zachodniej części Szkocji, otoczonym turkusową wodą i lasem. Właścicielem tej destylarni jest niezależny dystrybutor whisky Adelphi, którego początki sięgają roku 1826. Ardnamurchan zalicza się do nowych i progresywnych destylarni, które oprócz produkcji whisky, przykładają ogromną uwagę do natury, otoczenia i wpływu na środowisko. Stawiają na zrównoważony rozwój i samowystarczalności. Nieopodal destylarni zamontowany został w rzece generator hydroelektryczny, wytwarzający całą potrzebną energię elektryczną, jak również dostarczający wodę chłodzacą alembiki. Zakład ogrzewa kotły destylacyjne biomasą ze zrębków drewna z lokalnego lasu. Młóto, inaczej wysłodziny - nierozpuszczalne składniki zacieru oraz inne produkty uboczne kierowane są do lokalnych farm.

Auchentoshan

Auchentoshan jest jedną z kilku destylarni ulokowanych w Lowland. Wodę do produkcji czerpie jednak z Kilpatrick Hills znajdujących się już w Highland. Drugim znakiem rozpoznawczym tego zakładu jest potrójna destylacja, która daje produkt bardzo mocny, ale zarazem delikatny w smaku. Dojrzewa on głównie w amerykańskich beczkach po bourbonie i hiszpańskich po sherry. Gorzelnia najprawdopodobniej powstała w 1817 (lub 1800) roku, koncesję uzyskała w 1823. Przez większość swojej historii produkowała niewielkie ilości alkoholu. Dopiero zasadnicza przebudowa i modernizacja w 1970 dały jej możliwość silniejszego zaistnienia na rynku. Gorzelnia wyposażona jest w stalową kadź zacierną, 7 kadzi fermentacyjnych i trzy alembiki. Od 2004 roku działa w niej centrum dla zwiedzających.

Aultmore

Położona niedaleko Keith destylarnia Aultmore jest jedną z ukrytych perełek Speyside. Zbudowana w 1896 przez Alexandra Edwarda, rozpoczęła swą produkcję w 1897. Nieczęsto spotykana na rynku jako single malt, ponieważ przez wiele lat dostarczała destylat słodowy do whisky Dewar's.

Balvenie

Balvenie została założona w 1892 roku przez Williama Granta – właściciela nieodległej Glenfiddich. Nazwa zakładu pochodziła od nazwy miejscowego zamku. Balvenie jest destylarnią posiadającą własną farmę jęczmienia i słodownię. Do tej pory unika nowoczesnych technologii, część prac wykonywana jest w niej ręcznie. W gorzelni wytwarza się kilka rodzajów single malta różniących się wiekiem i sposobem leżakowania destylatów. Od 2005 roku działa w niej centrum dla zwiedzających oferujące (po uprzedniej rezerwacji terminu) wycieczki z przewodnikiem dla grup liczących do 8 osób.

BenRiach

BenRiach jest gorzelnią, która może pochwalić się wieloletnią historią, została założona w 1898, jednak produkcja w niej była kilkakrotnie zawieszana na dłuższy czas. Wynikało to ze zmian właścicieli i ich strategii rynkowych. W 2016 roku BenRiach (wraz z Glendronach i Glenglassaugh) została kupiona przez koncern Brown Forman za cenę 285 mln £. W destylarni działa słodownia, uruchomiona w 2013 roku po kilkuletniej przerwie. Gorzelnia produkuje ok. 2,8 mln litrów destylatów rocznie - torfowych (35 ppm), jak i nietorfowych. Za sprawą Billego Walkera BenRiach cieszy się renomą solidnej gorzelni produkującej wysokiej jakości trunki przy wykorzystaniu tradycyjnych technologii, to dzieło kontynuuje Master Blender Rachel Barrie.

Benromach

Jedna z najmniejszych gorzelni w Speyside założona w 1898 roku. W swojej ponad stuletniej historii kilkakrotnie zmieniała właściciela, kilkakrotnie również była zamykana. Obecnie należy do Gordon & MacPhail. Nowy właściciel przeprowadził zasadniczą, trwającą pięć lat modernizację zakładu. Produkcja destylarni wykorzystywana jest do zestawiania blendów sprzedawanych pod marką właściciela, jak i sprzedawana jest jako single malt. „Okrętem flagowym” jest Benromach 10 Years Old. Benromach dysponuje centrum dla zwiedzających, oferującym gościom możliwość zwiedzania zakładu, jak i zrobienia zakupów w dobrze zaopatrzonym sklepie.

Bruichladdich

Bruichladdich to znajdująca się na Hebrydach gorzelnia o historii sięgającej 1881 roku. Założony wówczas zakład funkcjonował nieprzerwanie do końca lat 20. XX wieku, kiedy to kryzys gospodarczy zmusił jego właścicieli do zaprzestania produkcji. Po kilku latach nowi nabywcy wznowili ją. Duże sukcesy rynkowe destylarnia odnosiła w latach 70 i 80, jednak już w 1983 jej produkcja została zawieszona. Zasadniczy przełom w jej historii nastąpił w 2000 roku, gdy grupa prywatnych inwestorów zdecydowała się kupić wytwórnię i tchnąć w nią nowe życie. Plan ten został zrealizowany z naddatkiem – w ciągu następnych kilku lat Bruichladdich dała się poznać jako gorzelnia produkująca whisky wysokiej jakości i ciesząca się zasłużenie bardzo wysoką renomą. Znajdujące się w jej ofercie trunki maja różną zawartość torfu, są także w różny sposób finiszowane.

Bunnahabhain

Destylarnia powstała w 1881 roku nad brzegiem cieśniny Islay, przy ujściu rzeki Margadale. Początkowo wytwarzała whisky mocno torfową, jednak w pierwszych latach XX wieku zrezygnowano z opalania pieców tym paliwem, co zasadniczo przełożyło się na złagodzenie smaku miejscowych destylatów. Do lat 70. Bunnahabhain było wyłącznie dostarczycielem maltów do zestawiania blendów, później zaistniała na rynku także jako single malt. W latach 80. i 90. zakład przeżywał pewne perturbacje związane z zawirowaniami na rynku whisky, w latach 1982 – 84 był nawet zamknięty. Jednak od 2003 roku zaczął się dla niego dobry czas. Został zmodernizowany, a także poszerzył swoją ofertę o kilka maltów torfowych. Jednak nadal część produkcji służy wytwarzaniu blendów takich jak Cutty Sark, Black Bottle i Famous Grouse. Gorzelnia Bunnahabhain otwarta jest dla zwiedzających przez cały rok.

Cardhu

Gorzelnia powstała w 1811 roku, w 1824 została zalegalizowana. Przez ponad 150 lat była związana z rodziną założycieli – początkowo jako niezależna firma, od 1893 jako część większych koncernów. Szczególna rolę w jej historii odegrały dwie kobiety – Helen Cumming i jej synowa – Elisabeth kierujące gorzelnią praktycznie przez całe XIX stulecie. Moce produkcyjne Cardhu wahają się około 3,4 mln litrów rocznie. Destylaty leżakowane są w beczkach po sherry i bourbonie. Obecnie destylarnia należy do Diageo i część jej produkcji wykorzystywane jest do zestawiania Johnnie Walker. Single malty (szczególnie popularne we Francji i Hiszpanii) zaliczane są do serii Classic Malts Selection. Gorzelnia ma centrum dla zwiedzających czynne przez cały rok.

Clynelish

Destylarnia założona w 1819 przez księcia Sutherland. Szybko zdobyła uznanie koneserów i już w połowie XIX wieku jej produkty zaliczano do najwyżej cenionych szkockich whisky. Od 1916 roku związana jest z Johny Walker & Sons. Obecnie należy do Diageo. W latach 1969 – 1983 Clynelish był zakładem „podwójnym”. W 1968 roku oddano do użytku zupełnie nową gorzelnię sąsiadującą z budynkami starej. To do niej została przeniesiona cała produkcja. Natomiast w starej destylarni wytwarzano whisky dużo bardziej torfową i wytrawną sprzedawaną pod nazwą Brora. Ten dualizm zniknął wraz z zamknięciem starego zakładu w 1983 roku.

Cragganmore

Destylarnia Cragganmore założona została w 1869 roku przez Johna Smitha – jednego z bardziej znanych XIX-wiecznych specjalistów od produkcji whisky. Firma znajdowała się w posiadaniu jego rodziny przez ponad pół wieku. Obecnie należy do Diageo. W produkcji Cragganmore do tej pory stosowane są oryginalne rozwiązania zaprojektowane przez Smitha. Należą do nich poziome łączniki destylacyjne powodujące cofanie się do alembików cięższych frakcji destylatu oraz miedziane chłodnice wężowe przedłużające kontakt oparów z miedzią. Ponadto, zgodnie z dawnymi regułami, whisky dojrzewa w magazynach z klepiskiem zamiast podłogi. Cragganmore zaprasza gości do otwartego między kwietniem a październikiem centrum dla zwiedzających. Oglądanie zakładu uzupełnione jest o degustację oraz wizytę w muzeum prezentującym pamiątki z przeszłości firmy. Przed wycieczką wskazana jest telefoniczna rezerwacja.

Dalwhinnie

Gorzelnia powstała w 1897 roku w miejscu dość odludnym, wykorzystywanym przez pasterzy przeganiających stada owiec (nazwa oznacza 'miejsce spotkań'). Jego walorami były dostęp do czystej wody, duże złoża torfu oraz bliskość linii kolejowej. Jednak te atuty nie przełożyły się na wielki sukces biznesowy. Przez pierwsze 30 lat historii Dalwhinnie bardzo często zmieniała właścicieli. W latach 30 została poważnie uszkodzona przez pożar, zaś w trakcie II wojny światowej zawiesiła produkcję. Po wojnie wytwarzane tu destylaty służyły zestawianiu blendów (głównie Whyte & Mackay i Buchanan's). Od końca lat 80. single malt z tej wytwórni jest włączony do kolekcji Classic Malts Selection. Destylarnia dysponuje otwartym przez cały rok centrum dla zwiedzających.

Deanston

Destylarnia Deanston to stosunkowo nowy zakład, został utworzony dopiero w 1965 roku, w adoptowanych XVIII wiecznych budynkach starej przędzalni bawełny Deanston Works, zwanej też Adelphi Cotton Works. Transformacja była pomysłem Brodiego Hepburna, brokera whisky z Glasgow.

Dufftown

Dufftown jest szkockim centrum gorzelniczym – w żadnym mieście tego kraju nie ma większej liczby destylarni. Wytwórnia Dufftown powstała w 1896. Założył ją Peter MacKenzie wraz z trzema wspólnikami. Obecnie zakład jest własnością Diageo. Specyfika wytwarzanej tu whisky wynika z trzech czynników: doskonałej wody czerpanej z Highland John's Well, długiej fermentacji (minimum 75 godzin) oraz wolnej destylacji niewielkich partii zacieru, dzięki czemu dochodzi do pełniejszej reakcji alkoholu z miedzią alembików. Gotowy destylat przechowywany jest w beczkach wielokrotnie napełnianych (później przeznacza się go do zestawiania blendów) lub beczkach po sherry i bourbonie. Głównym blendem, do którego produkcji wykorzystuje się whisky z Dufftown jest Bell's. Single malty z tej wytwórni istnieją na rynku pod nazwą Singleton of Dufftown. Gorzelnia nie ma centrum dla turystów i nie ma możliwości jej zwiedzenia.

Edradour

Jest to jedna z najmniejszych szkockich destylarni. Przy produkcji zatrudnia się zaledwie trzech pracowników. Jej moce wynoszą ok. 130 tys. litrów rocznie, więc w porównaniu z branżowymi standardami, nie jest to gorzelnia, lecz malutki zakład. Jednak trudno jest znaleźć inny, tak dalece wierny tradycyjnym sposobom produkcji. Edradour powstał w roku 1825 jako spółdzielnia rolnicza przetwarzająca plony swoich członków. W latach 20. XX wieku przeżywała hossę, gdyż wytwarzała kluczowy składnik blendu King's Ransom, niezmiernie popularnego w USA epoki prohibicji. Jej obecni właściciele traktują ją z jednej strony jako atrakcję turystyczną i „żywe” muzeum, z drugiej jednak jako miejsce udanych eksperymentów z przetwarzaniem różnych rodzajów słodów i leżakowaniem ich w beczkach po bardzo zróżnicowanych rodzajach wina. Edradour budzi ogromne zainteresowanie turystów nie tylko z powodu swoich produktów, ale również niepowtarzalnej atmosfery szkockiej prowincji. Na gości czeka duże centrum turystyczne czynne przez cały rok.

Glen Grant

Założona w 1840 roku destylarnia Glen Grant, aż do końca lat 70. była w posiadaniu potomków swoich twórców, rodziny Grant. Obecnie należy do włoskiej grupy Campari. Jej trunki są szczególnie popularne właśnie we Włoszech, gdzie ich udział w rynku single malt stanowi ok 66%. Moce produkcyjne zakładu, wynoszą ok. 6,2 mln litrów destylatu rocznie, z czego około połowy używane jest do zestawiania blendów (Chivas i Passport). Gorzelnia jest przez cały rok otwarta dla zwiedzających. Niemałym walorem tego miejsca jest (obok instalacji bezpośrednio związanych z destylacją) imponująca rezydencja Grantów otoczona pięknymi wiktoriańskimi ogrodami.

Glen Moray

Destylarnia powstała w 1897 roku na terenie przebudowanego browaru. Pierwsze dwa dziesięciolecia jej historii były trudne, dopiero kupno zakładu w 1920 r. przez Macdonald & Muir ustabilizowało jego sytuację. Przez większość swojej historii Glen Moray była gorzelnią pozostającą w cieniu gigantów tego przemysłu, zaś dużą część jej produkcji kupowano do zestawiania blendów. Jednak single malty pojawiające się na rynku cieszyły się dobra opinią. Obecnie wytwórnia należy do francuskiej firmy La Martiniquaise. W destylarni znajduje się centrum dla zwiedzających przez cały rok oferujące wycieczki i degustacje.

Glen Scotia

Destylarnia ma długą historię. Oficjalne otwarcie nastąpiło w 1832, choć nieoficjalnie działała już wcześniej. W XIX wieku sytuacja gorzelni była bardzo dobra, natomiast XX stulecie diametralnie ją odmieniło. Zakład wpadł w poważne trudności, wielokrotnie zmieniali się jego właściciele, z których część bankrutowała. W 1928, 1984 i 1994 destylarnie zamykano. Do tego w trakcie obu wojen światowych produkcję zawieszano. Od 2000 Glen Scotia należy do Loch Lomond Group i wydaje się, że w historii wytwórni zaczął się okres stabilizacji.

Glendronach

Oficjalna wersja tej gorzelni (której nazwa w gaelickim oznacza jeżynową dolinę) zaczęła się w roku 1826. Twórcą zakładu był James Allerdice. Wprowadził on swoje produkty do barów Edynburga, gdzie szybko zdobyły uznanie klientów. W historii Glendronach kierownictwo zakładu bardzo konsekwentnie trzymało się tradycyjnych metod produkcji. Aż do 2005 roku słód wytwarzano na miejscu, przesypując go ręcznie na specjalnej podłodze do słodowania. Podobnie rozwiązano ogrzewanie alembików – aż do 2005 roku było ono tradycyjne, węglowe. Do chwili obecnej destylaty magazynuje się w piwnicach z ubitym klepiskiem zamiast podłóg. Zakład ma przygotowane centrum dla zwiedzających.

Glenfarclas

Jest to jedna z nielicznych szkockich destylarni należących obecnie do prywatnych właścicieli. Mamy w jej przypadku do czynienia z firmą rodzinną prowadzoną już przez 6. pokolenie Grantów (sytuacja podobna, przy zachowaniu wszelkich proporcji, do warszawskiej cukierni Blikle). W XIX wieku zaliczano Glenfarclas do najlepszych destylarni w Szkocji. Niestety, upadek przedsiębiorstwa Pattisonów oznaczał dla niej – podobnie jak dla całej branży – początek 50-letniego okresu poważnych trudności. Obecnie jednak nie ma po nich śladu. Zakład jest wciąż modernizowany, pracuje pełną parą i cieszy się wciąż rosnącą popularnością, czego dowodem może być 80 tysięcy gości rokrocznie odwiedzających lokalne centrum dla zwiedzających.

Glenfiddich

Glenfiddich (po gaelicku 'dolina jelenia'). Jej historia zaczęła się w 1886 roku, kiedy to William Grant – doświadczony gorzelnik pracujący wcześniej w Mortlach – zbudował swoja pierwszą destylarnię. Odniosła ona sukces początkowo dostarczając destylaty pośrednikom, później rozbudowując własną sieć dystrybucji blendów i single maltów, a w latach 60. XX wieku wchodząc na rynek światowy i jako pierwsza prezentując na nim whisky single malt – dotąd nieznaną poza Szkocją. Glenfiddich jest także pionierką w udostępnianiu swojego wnętrza turystom. W centrum dla zwiedzających otwartym w 1969 roku można zapoznać się ze wszystkimi etapami produkcji whisky.

Glenkinchie

Gorzelnia założona w 1825 roku na terenach słynących z produkcji jęczmienia. Pierwotnie była własnością drobnych przedsiębiorców (nie zawsze zainteresowanych produkcją whisky), w latach 80. XIX wieku przejęta przez konsorcjum z Edynburga. Obecnie należy do Diageo. Zakład wytwarza około 2,5 mln destylatu rocznie. Posiada centrum dla zwiedzających oraz muzeum produkcji whisky. Rocznie odwiedza je około 40 tysięcy gości przybywających przeważnie z Edynburga odległego o ok. 20 mil.

Glenlivet

Destylarnia założona przez George Smitha. Jak spora część destylarni w Szkocji rozpoczynała jako mała rodzinna destylarnia bez zezwolenia. Legalizacja nastąpiła w 1824 roku, co spotkało się z dezaprobatą lokalnej społeczności nieskorej do ujawniania swoich alembików. Glenlivet bardzo szybko zdobyła renomę i sławę na tyle dużą, że część konkurencji również zaczęła stosować nazwę Glenlivet dla oznaczenia swoich wyrobów. W 1880 roku wyrok sądu dał spadkobiercom G. Smitha wyłączność na stosowanie nazwy The Glenlivet. Obecnie gorzelnia należy do czołowych producentów single malt na świecie. Na rynku światowym plasuje się na 2. miejscu (za Glenfiddich), jednak pokonuje go na rynku amerykańskim. Destylarnia jest otwarta dla zwiedzających. Posiada centrum turystyczne, niewielką restaurację oraz miejsca noclegowe.

Glenmorangie

Zakład został oficjalnie uruchomiony w 1849, jednak przez kilkadziesiąt lat funkcjonowania nie wyrózniał się niczym szczególnym na tle szkockich destylarni. W 1918 roku stał się własnością Macdonald & Muir, jednak słaba koniunktura na rynku whisky w latach 20. i 30., a następnie ograniczenia w dostępie do jęczmienia w trakcie II wojny światowej również uniemożliwiały mu rozwinięcie skrzydeł. Los odwrócił się dopiero pod koniec lat 40. i od tego czasu Glenmorangie systematycznie zdobywała coraz większe uznanie konsumentów. W latach 60. i 70. jej moce produkcyjne nie były w stanie zaspokoić popytu. Od 2004 roku zakład jest własnością Louis Vuitton Moët Hennessy. Destylarnia ma centrum dla zwiedzających oraz muzeum.

Highland Park

Gorzelnia założona w 1798 roku przez długi okres działała nielegalnie, dopiero w 1826 wykupiła koncesję. W latach 70. XX wieku, destylarnia rozpoczęła sprzedaż swoich single maltów (debiutowała wersją 12-letnią). Obecnie oferta jest dużo bardziej rozbudowana, zarówno o wersje o określonym wieku, jak i bez niego. Tym ostatnim nadaje się nazwy nawiązujące do tradycji Wikingów, co jest zbieżne z polityką firmy, eksponującą skandynawskie elementy historii Orkadów.

Isle of Arran

Arran jest wyspą o długich tradycjach gorzelniczych, które jednak zanikły już w połowie XIX wieku. W swoim czasie tamtejsze wyroby cieszyły się uznaniem konsumentów. Pod koniec XX wieku pojawił się pomysł nawiązania do tych tradycji i w 1993 roku założono gorzelnię Arran w Lochranza, która dwa lata później wyprodukowała pierwszą porcję destylatu. Produkcji sprzyja łagodny, morski klimat oraz bardzo miękka woda. Arran wytwarza kilkanaście single maltów różniących się zarówno wiekiem, jak i sposobem leżakowania. Ponadto firma opracowała trzy blendy oraz likier śmietankowy. Dużym atutem zakładu jest działające na dużą skalę centrum turystyczne (100 000 gości rocznie) otwarte w 1997 roku przez królową Elżbietę II.

James Sedgwick

Znajdująca się w Wellington, w Republice Południowej Afryki destylarnia James Sedgwick produkuje m.in whisky single malt Three Ships oraz whisky single grain, Bain’s

Lagavulin

Lagavulin jest jedną ze starszych destylarni na wyspie Islay, działającą oficjalnie od 1816 roku. Do końca lat 80. XX wieku większość swojej produkcji przeznaczała do zestawiania blendów, dopiero w latach 90. single malty tej wytwórni zrobiły furorę na całym świecie. Obecnie jej „okrętem flagowym” jest 16-letni single malt.

Macallan

Macallan to jedna z najpopularniejszych destylarni szkockiej whisky. Obecnie plasuje się na 3. miejscu pod względem sprzedaży na świecie (po Glenfiddich i The Glenlivet). Sukces ten zawdzięcza zarówno wysokiej jakości trunku, jak i bardzo konsekwentnej polityce w zakresie produkcji alkoholu, dojrzewania destylatów i marketingu końcowego produktu. Zakład jest otwarty dla zwiedzających.

Old Pulteney

Old Pulteney to destylarnia od początku związana z rybackim miasteczkiem Wick ulokowanym na wysuniętym najbardziej na północ lądowym skrawku Szkocji. Nazwę wzięła od założyciela miasta. Jej głównymi klientami przez długi czas byli miejscowi rybacy, na butelkach umieszcza rysunek typowego kutra do połowów śledzi, zaś w nazewnictwie swoich produktów chętnie sięga do nazw statków i latarń morskich.

Roe & Co

Marka Roe&Co powstała w 2017 roku w Dublinie, jednak budowa zakładu produkcyjnego ukończona została w 2019 roku. Destylarnia o tej nazwie była jedną z największych w XIX w., jednak została zamknięta w 1926 roku. To, co po niej pozostało, to wieża wiatraka destylarni oraz grusza, która kwitnie do dziś. Gorzelnia znajdowała się przy Thomas Street w Dublinie, nieopodal browaru Guinness.

Royal Brackla

Destylarnia Brackla powstała w 1812 roku. Niedługo później, bo w 1833 roku jako pierwsza destylarnia w Szkocji otrzymała status „królewskiej”. Tytuł został nadany przez samego króla William IV za niebywałą jakość wytwarzanej “wody życia”. Stąd też przedrostek “Royal” w nazwie destylarni. Większość produkcji zakładu trafia do popularnych blendów Dewar’s.

Speyburn

Malownicza gorzelnia położona w dolinie rzeki Spey i uznawana za najczęściej fotografowaną destylarnię w Szkocji. Powstała w 1897 roku, tuż pod koniec złotej epoki szkockiej whisky. Jej malty cieszą się szczególnym uznaniem w Stanach Zjednoczonych.

Talisker

Gorzelnia otwarta w 1830 roku, jedna z dwóch na wyspie Skye. Cechą charakterystyczną jest korzystanie z twardej i torfowej wody oraz umiarkowanie torfowanego słodu (18-20 ppm). Jedna z ważniejszych i popularniejszych gorzelni należących do Diageo. Rokrocznie odwiedza ją około 60 tysięcy gości, dla których w 2013 roku otwarto nowe centrum dla zwiedzających.

Tobermory

Powstała za sprawą Johna Sinclaira w 1798 roku jako Ledaig (później kilkakrotnie powracała do tej nazwy). Chociaż liczy sobie prawie 220 lat, przynajmniej przez 1/3 tego okresu była nieczynna. W 2017 destylarnia została zamknięta i przeszła poważną modernizację. Otwarta została ponownie w 2019 roku. Destylarnię opuszczają whisky pod dwiema markami: Tobermory produkowana jest z nietorfowanego słodu oraz torfowa Ledaig. Wszystkie whisky single malt wytwarzane w destylarni Tobermory mają naturalny kolor, są niefiltrowane na zimno oraz butelkowane z zawartością alkoholu na poziomie minimum 46,3%.

Tomatin

Destylarnia powstała w 1897 roku. Jej nazwa oznacza w gaelickim 'jałowcowe wzgórze'. Sama gorzelnia jest jedną z najwyżej położonych w Szkocji. Od lat 50. XX wieku Tomatin uchodził za producenta maltów doskonale nadających się do zestawiania blendów, dlatego dość późno jego kierownictwo zdecydowało się na wejście na rynek single maltów. Dokonało się to dopiero w latach 80. w czasie poważnego kryzysu na rynku whisky. Gorzelnia posiada centrum dla zwiedzających otwarte przez cały rok.

Tomintoul

Tomintoul to dość młoda destylarnia, powstała w 1965 roku. Zlokalizowana jest w regionie Speyside nieopodal wioski, od której zaczerpnęła swoja nazwę. W 2005 roku swój debiut ma torfowa edycja whisky pod nazwą Old Ballantruan, która swą nazwę zawdzięcza strumieniowi płynącemu w sąsiedztwie destylarni.