Glenmorangie (gael. Spokojna dolina) to miejsce, w którym, jeśli wierzyć dawnym kronikom, destyluje się whisky przynajmniej od początków XVIII wieku. Jednak oficjalną datą powstania gorzelni jest rok 1849, kiedy to William Mathieson odkupił zakład i zalegalizował go. Bez przesady można stwierdzić, że pierwsze stulecie funkcjonowania gorzelni nie było udane. Wprawdzie Mathieson uruchomił produkcję na skalę, jak na owe czasy, całkiem dużą, lecz Glenmorangie była uznawana za wyjątkowo zacofaną wytwórnię zajmującą częściowo zrujnowane zabudowania. Początki XX wieku nie przyniosły specjalnej poprawy sytuacji. I wojna światowa wymusiła zawieszenie produkcji, a w 1918 zadłużoną firmę odkupiła spółka Macdonald & Muir. Roderick Macdonald był w tamtym czasie prawdziwym człowiekiem sukcesu. W latach 90. XIX wieku jako początkujący przedsiębiorca wypuścił na rynek blend Highland Queen, który bardzo szybko zdobył dużą popularność. Dlatego Glenmorangie była mu potrzebna przede wszystkim jako wytwórca składników do blenda. Tym niemniej już w latach 20. podjęto nieśmiałe próby wchodzenia na rynek z własnymi single maltami. Był to jednak nadal bardzo kiepski okres dla destylarni. Rynek się poważnie skurczył. Toteż produkcja również była zawieszana. Na domiar złego II wojna światowa oznaczała ponowne odcięcie dopływu jęczmienia. Dopiero końcówka lat 40. przyniosła ożywienie na rynku. W latach 60. i 70. Glenmorangie odnotowywała całą serię biznesowych sukcesów, zaś jej produkcja nie nadążała za popytem na jej wyroby. W 2004 roku Macdonald & Muir sprzedał posiadane gorzelnie (Ardbeg, Glenmorangie i Glen Moray) korporacji Louis Vuitton Moët Hennessy. Nowy właściciel zasadniczo zmienił politykę marketingową oraz rozpoczął w 2009 roku wielką rozbudowę i modernizację zakładu. Zmiany objęły także ofertę gorzelni, z której część trunków definitywnie wycofano (np. Madeira i Burgundy), a pozostałym zmieniono nazwy wykorzystując słownictwo gaelickie (np. Lasanta czy Quinta Ruban). Obecne moce produkcyjne Glenmorangie wynoszą 6 mln litrów destylatu rocznie. Zakład dysponuje 10-tonową kadzią zacierną, dwunastoma stalowymi kadziami fermentacyjnymi i sześcioma parami alembików (kopie pierwszych zainstalowanych w zakładzie). Są one najwyższe w Szkocji – 5,14 m. Destylaty dojrzewają w beczkach z dębu amerykańskiego po burbonie, natomiast pod koniec procesu maturacji są finiszowane w innych rodzajach beczek (np. po porto, sherry czy Sauterness). Glenmorangie jest zresztą pionierem tej metody kształtowania bukietu whisky. Beczki są tym elementem produkcji, do którego przykłada się w wytwórni szczególną wagę. Są wyrabiane z wyselekcjonowanych, wolno rosnących dębów amerykańskich ścinanych w górach Ozark w stanie Missouri. Ich drewno jest bardziej porowate i lepiej „pracuje” z trunkiem. Osobliwością gorzelni jest również wykorzystanie do produkcji twardej wody mocno nasyconej minerałami. Malty Glenmorangie nie są wykorzystywane do zestawiania blendów. Single malty składające się na ofertę Glenmorangie to: Original (10-letni), 18 year old, 35 year old. Malty 12-letnie przechodzą trzy różne finiszowania: Lasanta (sherry), Quinta Ruban (porto) Nectar D'Or (Sauterness). Ponadto firma oferuje malty Astar pochodzący z wyselekcjonowanych beczek i Signet, przy którego produkcji używa się częściowo browarniczego słodu czekoladowego. W 2009 zaczęto wypuszczać serię Privat Edition. W jej skład wchodzą Sonnalta PX (finiszowana w beczkach po sherry), Finealta (lekko torfowa), Artein (mieszanka 15- i 21 letnich destylatów finiszowanych w beczkach po winie Sassicaia) oraz Ealanta – malt 19-letni, dojrzewający w beczkach z dębu amerykańskiego. Destylarnia ma centrum dla zwiedzających oraz muzeum.