Tobermory to destylarnia, która w różnych momentach swojej historii zmieniała nazwę na Ledaig. Obie nazwy mają źródło gaelickie; Tobermory oznacza 'studnię Marii', a Ledaig – 'bezpieczna przystań'. Gorzelnia powstała u schyłku XVIII wieku (1798) i pierwsze ćwierć wieku swojej historii funkcjonowała nielegalnie. Dopiero w 1823 wykupiono stosowną licencję. Jej założycielem był miejscowy kupiec – John Sinclair, specjalizujący się w rybołówstwie i posiadający znaczna flotę handlową. Po jego śmierci zakład został zamknięty i przerwa ta trwała prawie 30 lat (1863 – 1890). Kolejna nastąpiła w 1930, kiedy to szkocki przemysł alkoholowy przeżywał bardzo trudne chwile, wywołane amerykańską prohibicją i kryzysem gospodarczym. To zawieszenie produkcji trwało aż do 1970 roku. W 1972 nowi właściciele uruchomili zakład, ale już w 1975 splajtowali i zamknęli go. Kolejny epizod aktywności nastąpił w latach 1979 – 1982, po czym aż do 1989 roku destylarnia nie funkcjonowała. W 1993 została wykupiona przez Burn Stewart Distillers– właściciela zakładów Deanston i Bunnahabhain i wydaje się, że od tego czasu jego sytuacja jest stabilna. W 2013 roku Grupa Distell przejęła Burn Stewart Distillers, Tobermory jest wyposażona w żeliwną kadź zacierną, która została odnowiona w 2019 roku, 4 drewniane kadzie fermentacyjne i dwie pary alembików z łącznikami w kształcie litery S - skierowanymi stromo w górę, co wzmacnia refluks. Destylaty dojrzewają najczęściej w beczkach po sherry i bourbonie. Moce produkcyjne wytwórni to równy milion litrów rocznie. Na ofertę firmy składają się dwie marki whisky: Tobermory (produkowana z nietorfowanego słodu) w wersjach 12-letniej i od 2022 roku 21 letniej, oraz Ledaig (torfowa – 30-40 ppm) w wersji 10-letniej, 18-letniej. Ponadto wyłącznie w centrum dla zwiedzających można kupić 19-letnią Tobermory i 16-letniego Ledaiga. Przy destylarni działa centrum dla zwiedzających oferujące wycieczki.