Bruichladdich (po gaelicku: 'stok na wybrzeżu') to jedna z najdalej na zachód wysuniętych destylarni szkockiej whisky. Została założona w 1881 roku przez Barneta Harveya. Jej wiktoriańskie (nowoczesne, jak na owe czasy) zabudowania praktycznie do chwili obecnej nie uległy zmianie. Podobnie rzecz ma się z wyposażeniem zakładu. Przez prawie 50 lat gorzelnia działała bardzo sprawnie, jednak w latach 20. zaczęły gromadzić się nad nią ciemne chmury przygnane amerykańską prohibicją. Początki Wielkiego Kryzysu doprowadziły do wstrzymania produkcji w 1929 roku. Ponownie ruszyła w 1936 roku. Od 1968 roku Bruichladdich stanowi własność grupy Invergordon. Następuje wówczas rozkwit jej działalności. Produkowane tam destylaty zdobywają wielu amatorów w Europie zachodniej (Holandia, Francja) oraz południowej (Włochy). Jednak kryzys na rynku whisky, jaki zaistniał w latach 80. uderzył w gorzelnię. Dochodzi do ograniczenia produkcji, zmian właścicieli, w końcu w 1983 wytwórnia przechodzi w stan uśpienia. Wyrywa się z niego dopiero na początku trzeciego tysiąclecia gdy przechodzi w ręce grupy prywatnych inwestorów – miłośników whisky. Odkupują oni Bruichladdich od Jim Beam Brand z zamiarem stworzenia niezależnej firmy stawiającej przede wszystkim na jakość i charakter swoich produktów. Plany te szybko zostają spełnione. Destylacja rusza już w maju 2001. Wkrótce Bruichladdich zostaje laureatką prestiżowej Queen's Award for Enterprise za najczystszy produkt destylacyjny. Nowe kierownictwo tworzy wizerunek firmy – tradycyjnej, niepokornej, dystansującej się od nowoczesnych, przemysłowych metod produkcji zmierzających wyłącznie do maksymalizacji zysku. Swoją markę prezentują jako odnoszącą się z szacunkiem do tradycji, sięgającą do dawnych receptur i wzorców i nie obawiającą się eksperymentów. Ten 'antykorporacyjny' image przechodzi poważną próbę w 2012 roku, gdy dotychczasowi właściciele sprzedali przedsiębiorstwo grupie Remy Contreau, jednak, jak dotąd, wizerunek Bruichladdich nie uległ zmianie, o czym można się przekonać odwiedzając jej stronę internetową. Produkcja destylarni bazuje na żeliwnej kadzi zaciernej (autentyk z 1881 roku), sześciu sosnowych kadziach fermentacyjnych i czterech alembikach i wynosi około 1,5 mln destylatu rocznie. Bardzo miękka woda pobierana jest ze źródła Octomore. Alkohol przechowuje się w magazynach położonych nad brzegiem morza, co sprzyja wystawieniu go na wilgotne i słonawe podmuchy wiatru. Beczki, w jakich leżakuje pochodzą z rożnych części Europy (Hiszpania, Francja, Austria) oraz USA. Stosowane są zarówno beczki po winach, jak i świeże, dotychczas nieużywane. W ofercie firmy znajdują się malty o zróżnicowanej zawartości torfu – od nietorfowej Bruichladdich, poprzez umiarkowaną – Port Charlotte, aż po silnie torfową Octomore. Jednak rzeczywista paleta destylatów jest dużo szersza, niż wynikałoby z tego prostego podziału. Aktualnie dostępne są między innymi: The Classic Laddie, The Organic, Islay Barley, Port Charlotte 10 YO, PC12, Octomore 09.1, 10.1, 11.1. oraz 11.3. Pewną ciekawostką w ofercie jest także gin The Botanist wytwarzany z dodatkiem 22 ziół.